Daglega lífið

 

Fyrir nokkru var farið að taka grjót aftur úr námunni hérna á milli bæjanna. Við héldum reyndar að búið væri að loka þessari námu, alla vega að öll vinnsla á grjóti þaðan væri liðin tíð. Svo virðist ekki vera, enda hefur aldrei verið gengið þannig frá henni að svo lýti út sem framkvæmdum þarna sé lokið.

Við höfum í sjálfu sér ekkert um það að segja hvernig aðrir nýta auðlindir á jörðum sínum, ef í þessu tilfelli er um "auðlind" að ræða, nema það hafi að einhverju leiti bein áhrif á vort eigið daglaga líf og störf ásamt ekki síst, búsetugæðum okkar á jörðinni, yfirleitt.

Auðvitað kosta svona flutningar á gríðarlegu magni af grjóti, mikla umferð þungra vörubíla. Vandamál þeirra er svo hvaða leið þeir eiga að velja sér með hlössin sín. Að sjálfsögðu völdu þeir að fara sem mest eftir hringveginum og nýttu sér þar af leiðandi afleggjarana frá bæjunum sitt hvoru megin við námuna til skiptis til að komast inn á hann.

Eftir ábendingu frá íbúa í grenndinni, mætti flokkur frá Vegagerðinni og setti 7t. öxulþunga -takmörkunarskilti við afleggjarana heim að þessum bæjum. (Auðvitað var ekkert vit í að þungaflutningar, 10-30 tonna vörubílar væru að þvælast þetta á léttbyggðum vegum með örþunnri klæðningu). Þetta hafði að sjálfsögðu í för með sér að allir flutningarnir fóru í staðin eftir gamla malarveginum fyrir neðan bæinn okkar. Vegurinn sá er nú ekki lengra frá húsi en um 60 metrar og þar sem aðal vindáttir á svæðinu eru austlægar, stóð rykmökkurinn frá umferðinni þarna um, beint á húsin. Hitt var slæmt en þetta var eiginlega öllu verra.

Einhvernvegin varð að bregðast við. Við tókum því þá ákvörðun að leggja bíl þvert yfir veginn og stöðva þessa umferð til að ná fram viðbrögðum frá forsvarsmanni þessara flutninga. Þetta virkaði. Fyrsti bílstjórinn sem ekki komst leiðar sinnar kallaði til yfirmann sinn sem mætti umhendis, kynnti sér aðstæður og sá og skyldi að við þetta væri ekki búandi af okkar hálfu. Hann ætlar því að sjá til þess að vegurinn verði bleyttur í framtíðinni ef náttúran sér ekki til þess sjálf. Ekkert vandamál.

Þessi aðgerð var í raun ekki hugsuð sem "leiðinda" mótmæli heldur einföld aðferð til að ná eyrum viðkomandi, raunar með afgerandi hætti, til að leysa málið. Það tókst í sátt og samlindi með skilningi allra viðkomandi aðila og allt í góðu. Auðvitað væri best ef engin umferð væri um þennan veg.

Og þá kem ég að því.

Þegar nýji  þjóðvegurinn var lagður kom til tals að nýta þann gamla sem reiðveg. Því var alfarið hafnað af bændum er áttu jarðir þarna að sem sá að við lagningu hins nýja yrði mikið meira næði frá umferðinni og því væri langtum best að leggja þann gamla bara alveg niður, þó með þeirri skilgreiningu að hann yrði eftir sem áður, vegur eða "neðrileið" á milli bæjanna. Að því var gengið. Það er því bara leiðinlegt að umferð skuli vera komin á að nýju.

Svo er það annað sem ég hef verið að skoða varðandi þennan gamla veg. Hver á hann? Land undir nýja vegi í dag er keypt. Landið undir þann gamla var það ekki. Samkvæmt því eigum við landeigendur meðfram honum hann. Ekki rétt? Hvað varðar afleggjara heim að sveitabæjum eru fyrstu fimmtíu metrarnir í einkaeigu hvers bæjar. Svona er nú það.